Tutorial oortjes

Met Pasen had ik dus van die geinige eierwarmers gehaakt en er heel stoer bij vermeld dat ik de oortjes er gelijk bij aan heb gehaakt. Wel zo gemakkelijk en snel(ler). Kokijn vroeg zich af hoe dat nou moest: sorry dat ik je berichtje pas na de Pasen heb gelezen, nu nog een uitleg is een beetje mosterd na de maaltijd, maar misschien heb je er bij een ander haaksel wat aan:

Ik heb met een kleinere maat haaknaald in de gaatjes tussen de vasten van twee verschillende toeren gestoken en toen de draad erdoor getrokken,

zodat een lus ontstaat. Je heb nu dus een lus en twee draden, een langere van je bolletje en het uiteinde. 

Met de lus en de lange draad haak je een ketting van lossen, dat is ook het begin van de oortjes volgens het patroon. Als de oortjes af zijn hoef je alleen maar de resterende uiteindes naar binnen te trekken en er een knoopje in te leggen. Dan zit het stevig vast zonder de extra bobbels van het aan- en afhechten van losse oortjes.

Ik hoop dat je er toch misschien nog wat aan hebt, gelukkig wordt het volgend jaar gewoon weer Pasen..

Balans opmaken

Wat hebben we het heerlijk gehad met Pasen! Het weer, de mensen, het eten, eigenlijk alles was goed. Ons weekend begon al op Goede Vrijdag, de mannen gingen naar de AutoRai en de dames waren lekker thuis. Ik had bedacht om samen te gaan knutselen voor Pasen, eieren te verven en iets lekkers te gaan bakken maar het kwam er eigenlijk op neer dat ze alleen maar wilde skeeleren, ook prima.

Aan het einde van de dag hebben we toch nog samen een eierdop-bakje geknutseld voor de mannen en ons. De eitjes hebben we zaterdag met z'n allen tussen twee verjaardagen door geschilderd. Het weer was geweldig en de derde (!) verjaardag van die dag hebben we tot laat in de avond buiten kunnen vieren. Ik vraag me regelmatig af waarom we niet in een land wonen waar het altijd zulk mooi weer is..

Met Pasen hebben we, geheel volgens traditie, chocolade-eitjes verstopt. Althans, de kinderen hebben ze verstopt en daar ging het niet helemaal goed. Ik had een hele kilo eitjes gekocht en ondanks dat ze hier gek zijn op chocola hadden we nog niet de helft opgesnoept. Voordat ze begonnen riep iemand nog: Verstop jij de rode, dan doe ik de blauwe. Om een lang verhaal kort te maken: na een klein half uurtje was de zak leeg en waren a-l-l-e eieren verstopt! We zoeken nu nog steeds, geen idee hoeveel we er nog moeten vinden..

Overdag hebben we de nodige watergevechten gehouden, eieren gegooid met waterballonnen, en uiteindelijk werd de zandbak uitgegraven, met een groot stuk plastic en liters water erin hadden we zowaar een 'echt' zwembad in de achtertuin! 's Avonds hebben we samen met de Bovenbouw (de oudste twee jongens) de buitenhaard aangestoken en tot diep in de nacht buiten gezeten, genietend van de warmte van het vuur, de sterren en elkaar.

Tweede Paasdag hebben we eigenlijk nog minder gedaan, helemaal relaxed, beetje mediterannee, beetje brunchen. Hier en daar vonden we nog een eitje..

Ik had beloofd dat ze de gevonden eitjes ook direct op mochten eten, in de hoop dat dat zou helpen in onze zoektocht naar een halve kilo eitjes,maar ook zij waren op een goed moment compleet verzadigd..

Toen de kinderen gisteren allemaal weer naar school waren, kon ik de balans opmaken van een ècht fijn weekend. Het viel niet mee om op gang te komen, overal lagen nog mooie herinneringen en vooral zand, veel zand.. De laatste crackers en matzes gaan deze week nog op, heerlijk met de overgebleven mini-belegjes van de Paasbrunch. De (uitgedroogde) bagels zijn in ieder geval voor de vogels..  

En dat zelfs de Paashaas moeilijk afscheid kon nemen, bleek toen ik vanochtend de gordijnen opendeed en twee keer moest kijken naar mijn 'vriendenkring'. Zou de Paashaas dan ècht bestaan? Hij heeft in ieder geval wel humor..

Zo, dat was wel een heel lange blog, leuk dat je er nog steeds bij bent! Oprecht bedankt voor je aandacht!

Allemaal een fijne dag gewenst en tot gauw..

Bijna Pasen

Is't niet prachtig, heel bescheiden en toch erg aanwezig: hij bloeit! Misschien wel honderd witte bloemetjes sieren onze perenboom, fris en puur, het is echt een feest om te zien! Boven de perenboom uit mag ik genieten van een wolk van roze bloesem van de Prunus van de buren, een kadootje dat je er zomaar bij krijgt.

In ons huis is het de afgelopen week steeds een beetje meer Pasen geworden. Ook onze letterbak is langzaam veranderd in een echt Paas/voorjaarshuis, gevuld met mooie knutselwerkjes van school. Zelfs het haantje van de Palmpasenstok pastte er nog bij, ze vond hem eigenlijk niet zo lekker en tegelijk ook zonde om op te eten.. 

Ook ik heb tussen de bedrijven door niet stil gezeten, het valt niet mee met al die drukte rond deze tijd, maar het gaat me lukken: voor iedereen hier in huis maak ik een paashaas-eierwarmer (mooi woord voor galgje..). Dit patroon vond ik vorige week, het is heel eenvoudig en zo gemaakt. De oortjes haak ik er gelijk aan, dan gaat het nog sneller. Echt een leuk klusje zo vlak voor de Paasdagen. Nu alleen nog de eitjes verven en dan genieten van deze dagen, het mooie weer en elkaar..

Ik wens jullie allemaal fijne Paasdagen !

Lente-tuin

Yes!! Mijn eerste was in de achtertuin van dit jaar. Een tijdje terug kon ik het al op het balkon hangen, pal op het zuiden, maar vandaag hadden we zowaar zon op onze postzegel! Op zich wonen we hier heerlijk, het huis is prima, maar de tuin laat wat te wensen over: niet groot en precies op het noorden, dus weinig ruimte en maar heel kort in het jaar zon. Die allereerste zonnestralen in de lente kunnen we dan ook erg waarderen. 

De tuin ziet er gelijk heel anders uit, je gaat vanzelf weer geloven in een mooie zomer. En een treetje met viooltjes doen ook wonderen, hier en daar een mandje of pot vol fleurt de boel lekker op. 

Onder de mand met violen staat de rode bessenstruik, het blad steekt heerlijk frisgroen af tegen de witte schuur. Er hangen al heel wat besjes-in-wording aan, dat belooft wat! 

Elke dag zet ik mijn fiets op het plateautje naast de laurier, recht tegenover de perenboom. We hebben hem vorig jaar pas geplant, dus we hebben er nog niet van kunnen eten. Aan het aantal bloemetjes te zien, moet dat dit jaar misschien wel lukken. We kunnen bijna niet wachten en kijken de bloesem alvast uit hun knopjes. Het lijkt wel of het op knappen staat, elke dag een beetje meer..

Gehaakte vazen

Vandaag een stukje over opruimen, afwerken en natuurlijk ook genieten!

Nooit, nooit meer mogen ze van mij zeggen dat ze niet weten wat ze nu weer eens zullen gaan doen! Vandaag heb ik de knutselkast uitgeruimd, nadat mij van alles om de oren kwam toen ik er alleen maar een kwastje uit wilde pakken. Wat een tafel vol leuke, creatieve èn vergeten spullen. Dat belooft weer een heleboel gezellige uren, je zou bijna willen dat het vanmiddag gaat regenen..

Het ruimt in ieder geval wel lekker op. Helemaal op dreef heb ik ook mijn haaktas aan een opruimbeurt onderworpen. Een tijdje geleden schreef ik over t-shirt-garen, een soort Zpagetti. Ik had een mooie bol bij elkaar gespaard en er vanalles van proberen te haken; een tasje, een ronde kussenhoes en ik ben zelfs aan het breien geslagen, maar uiteindelijk heb ik het toch telkens weer uitgehaald. Niet mooi genoeg of gewoon te weinig garen, de bol belandde onder in mijn haaktas.. Totdat ik op zolder mijn glazen vasen zag staan; met Kerst staan er takjes met lichtjes in, maar daarna verdwijnen ze weer naar boven. Ze zijn een beetje te groot om te vullen met van alles en nog wat, maar tegelijkertijd eigenlijk wel heel praktisch tegen inkijk. Tja, en als het niet binnenin kan, dan maar buitenom.. 

Ik heb ze voor eenderde omgehaakt en inderdaad, dit klusje was uiteindelijk zo geklaard. Als ik dat nou direct geweten had..

Foto's maken

Toen ik afgelopen week de foto's van mijn toestel wilde halen, zag ik tot mijn grote verrassing dat er nog iemand met de camera had 'gespeeld'. Ik moet toegeven, het is ook een super-camera, een klik-klak-klaar-dingetje van Canon, maar dat hij zó eenvoudig te bedienen is: een kind kan blijkbaar de was doen! Bovenstaande foto is helaas niet scherp, maar daardoor niet minder vrolijk..

Ook leuk om te zien wat voor haar ècht belangrijk is om op de foto te zetten. Dit is Anna, zij en ons meisje zijn onafscheidelijk vanaf het allereerste uur. Stad en land heb ik afgezocht naar nog zo'n Anna, voor het geval dat, maar helaas niet gevonden. Nu zijn we dus met z'n allen superzuinig op haar..

Ziet er best gezellig uit zo. Sinds kort heeft ze een eigen hoekje, een tafeltje met twee stoeltjes, naast de kast dichtbij het raam. Een heerlijk plekje om je even terug te trekken en wat te kleuren of te knippen. Ze is er regelmatig te vinden..

Eén van haar pronkstukken staat in haar slaapkamer, naast het bed. Een prinsessenstoel, zelfgetimmerd door Middelste. Ons meisje vindt hem prachtig, hij wordt gebruikt als nachtkastje, maar als ze met een vriendin Prinsesje speelt, is het een troon. Je kan er namelijk ook echt op zitten, knap gedaan!

Dat ze niet alleen haar eigen wereld mooi vindt blijkt wel uit deze foto. De ver-reiker (Technisch Lego) van onze Benjamin is ook best indrukwekkend, úren heeft hij eraan gewerkt. Samen met papa, met opa, met broers.. Zelfs klein zusje wilde ook nog wel eens meehelpen (het genoegen was helaas niet altijd wederzijds: grmm, kleine zusjes..)! Eerlijk gezegd vind ik de voeten (die op bijna alle op-de-grond-foto's te zien zijn) nog het leukst van alles!

Roze

Ons meisje is (al een hele tijd) vier jaar en dan ben je meestal gek op roze. Dus als je dan een kleur mag kiezen voor op de muur van je slaapkamer hoef je niet heel erg lang na te denken. Roze moest het worden, knalroze en dan het liefst op alle muren. Ze was ècht verbaasd dat we het plafond niet ook van dezelfde kleur wilden voorzien..

Onze nicht is alweer 13 jaar, ooit was zij ook 4 en gek op roze. Inmiddels zijn bij haar de muren appeltjesgroen geschilderd (wat ik persoonlijk erg mooi vind, groen is naast turkoois ook mijn lievelingskleur), dus voor haar geen roze meer en daar heeft onze meid dan weer mazzel mee, haar slaapkamer wordt regelmatig voorzien van nog meer roze spulletjes. Nicht is dus niet meer 'van het roze' maar nog steeds wel gek op paarden, dus over een bedankje hoefden we niet lang na te denken.

Is het geen poepie? Ik ben bang dat ik er nog een moet maken, ook ons meisje is er helemaal verliefd op geworden. Iedereen die bij ons komt moet hem even bewonderen, maar binnenkort gaan we hem toch echt aan Grote Nicht geven. Hopelijk hangt ze hem aan haar jas, dan zien we hem ook nog eens, maar dat zal wel niet; meiden van 13 hebben geen hangertjes meer aan hun rits..

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het nog wel een hele klus vond om dit paardje te maken, maar het is zeker de moeite waard! Het patroon is van Kristieskids via Crochetville.

Gluren

Vanochtend bij het ontbijten had ik al zo'n raar gevoel, alsof ik niet alleen in de kamer was. Oudste zat op de bank in de laptop, natuurlijk even op z'n Hyves, maar verder was er niemand. En toch.. Net of iemand mij strak in de gaten hield, of misschien toch een stukje van mijn ontbijt wilde meepikken..

Ineens wist ik het! Klein, grijs en met bijzonder grote ogen zat hij daar, in een hoekje van de kast. Niet boos of sjaggerijnig, nee, gewoon te staren. Eigenlijk heel vriendelijk en toch weer een beetje mysterieus, alsof hij meer weet dan dat hij wil zeggen..

Heerlijk, dit soort ami's die in één dag te maken zijn, en dat tussen het afstoffen en stofzuigen door. Het patroon komt van Roman Sock, zoals zij ook al aangeeft kun je dit in ongeveer een uurtje wel klaar hebben, net wat voor mij..

Bijzonder

Tja, dat krijg je ervan.. Als je mensen uitnodigt kun je verwachten dat ze niet met lege handen zullen komen..Een paar dagen geleden vond ik het nodig om een 'feestje' te vieren en om even stil te staan bij Het Leven. Voor sommigen heel normaal; elke ochtend komt de zon op, en elke avond gaat hij ook gewoon weer onder.

Voor anderen is het allemaal niet zo gewoon; ze worstelen met ziekte, met verlies en met verdriet. Een tijd geleden overkwam het mij ook een aantal keren en sindsdien 'weet ik wel beter'. Zonder helemaal uit de band te springen vier ik bijna elke dag een bescheiden feestje.

Iedere dag probeer ik een lichtpuntje te vinden, een moment van dankbaarheid, een moment van geluk. En wat een verrassing: dat allemaal is echt dichterbij dan je denkt! Je moet het alleen wel willen zien, en daarna moet je er wel de waarde van kunnen inzien.

Oké, ik sta echt niet te huppelen bij elke verse grasspriet en nee, ik zweef ook niet een halve meter boven de grond. Gewoon je dingen doen, maar dan bewust, zonder dat dagelijkse sleurgevoel. Uiteindelijk is het best bijzonder dat wij bestaan, laten we vooral van elkaar genieten en liefhebben en elkaar respecteren om wie we zijn.

Ook bijzonder, maar dan van een hele andere orde; ik heb een (piep-)klein winkeltje met voornamelijk Mabouters en ballen en af en toe een kikker erbij, maar daar heb ik al een hele tijd niks meer mee gedaan. Ik kwam er gewoon niet aan toe en half ons baby-dorp is eigenlijk al voorzien van de familie Bouter. Hoe leuk is het dan als je een telefoontje krijgt en blijkt dat er toch nog iemand (uit het dorp!) belangstelling heeft! Ik helemaal blij en ik moet eerlijk zeggen dat het ook wel weer begint te kriebelen: zal ik wel, of zal ik toch maar niet met mijn spulletjes op internet? Misschien, ooit, later, als ik groot ben..

Voor nu een heel fijn weekend gewenst, pluk de dag!